Een maand sinds mijn vorige bericht en zo zit ik ineens in de hoofdstad van Chili; Santiago. Een heerlijke ¨Europese¨ grote stad, met een tropisch klimaat van 30+. Het doet mij erg denken aan Barcelona. Een hele traktatie na een busreis van 62 (!!) uur, waar die eigenlijk 50 had horen te zijn. Na mijn parasieten en sarmonellen te baas zijn geworden en na het opsturen van 10 (!!) kilo balast naar Nederland, ben ik dan nu toch aan mijn reis begonnen naar het laatste eindstation; Argentinië.

Dat de bussen in Zuid-Amerika niet altijd volgens een strak schema rijden ben ik inmiddels wel gewend. Toch had ik besloten om met de bus naar Buenos Aires te gaan vanuit Lima, vanwege een groot geldverschil met het vliegtuig. Wel was ik zo slim om de 75 (!!) uur naar Buenos Aires te breken met een tussenstop in Santiago, Chili, na 50 uur. Zodat ik dan nog ¨maar¨ 25 uur naar de hoofdstad van Argentinië moest. Natuurlijk deed mijn budgetclasse bus er 12 uur langer over dan dat hoorde, had alleen maar dvd´s aan boord die vol krassen zaten en bleek de airco een eigen wil te hebben, waardoor het overdag bloedheet en ´s nachts ijskoud in de bus was. 62 uur is toch wel erg veel als je je mentaal voorbereidt op 50 uur! En als lichamelijke reactie krijg ik heel fijn enorme olifantenenkels na zo lang gezeten te hebben. Erg charmantom daarmee rond te lopen in metropool Santiago.En uit ervaring duurt dat zo´n 2 dagen. Ooit had ik me voorgenomen na een busreis van 24 uur naar Lloret da Mar, om NOOIT meer zo lang met de bus te gaan. Helaas is het tijdens het backpacken een luxe uitgangspunt om je aan die voorwaarde te houden en heb ik eraan moeten geloven. 12 uur in een bus, is zoals in Nederland een uur met de bus. 24 uur wordt al wel wat ver, vergelijkbaar met 3 uur treinen van Groningen naar Maastricht. Een bus die maar 5 uur duurt in Zuid-Amerika is dus heerlijk kort!

Dan komt er nog eens bij de de Zuid-Amerikanen, en met name de Peruanen, een erg typische sterk reukende lichaamsgeur bij zich dragen. Dit zal hoogstwaarschijnlijk veel te maken met hun natioanele kaas, die een sterk ruikende brie-achtige lucht heeft. De lichaamsgeur van de Peruanen ruikt hier namelijk verdacht veel naar. Te vergelijken met de Italianen die een overheersende knoflookgeur bij zich dragen. In ieder geval, niet aangenaam als je 10 tot 60 uur met die geur in een bus zit. Ben inmiddels erg benieuwd of wij kaaskoppen ook zo´n nationale lucht bij ons dragen, en of Japanners bijvoorbeeld dit opmerken als ze met ons in de trein naar Zwolle zitten. Een zuivellucht misschien? Of misschien wel een droplucht?

Alleen reizen doe je in ieder geval nooit. Heb tijdens mijn reis door Bolivia ook nieuwe vriendjes gemaakt; parasieten en sarmonella´s. Nu ben ik dus een echte backpacker. Er deed zich namelijk al een formule ten ronde, dat als je langer dan 3 maanden in Zuid-Amerika zit, je minstens parasieten of sarmonalla op doet. Vroeg me na 2,5 maand sterk af waar het bleef, aangezien al mijn Nederlandse vriendinnen al het slachtoffer waren geworden. Bij een checkup in het ziekenhuis (¨ik ga toch maar even met jullie mee voor de zekerheid, zo gek dat ik nog niets heb¨), bleek dat ik ze al een tijd bij me droeg. Mijn lichaam heeft er nauwelijks op gereageerd. Het is hier dan ook de normaalste zaak om aan de 10-daagse pillenkuur te zitten. In de kroeg hoor je dan ook vaak genoeg: ´Hoe lang moet jij nog?¨, om er vervolgens op de dagen te toosten.

Als je dan nog niet aan de bacteriën bent bezweken, moet je hier voor de elektrische douches op passen. Elektrische douches zijn in Zuid-Amerika een luxe, aangezien je dan WARM water hebt, in plaats van ijskoud. Hetgeen in de hoge regiones van Cusco, Quito en La Paz zeer welkom is, aangezien het er ´s nachts soms winter lijkt, en het regenseizoen is begonnen. Bij zo´n douche moet je dan blij zijn als je 2 straaltjes warm water hebt, dat is alles wat je krijgt. En wordt je ´warme´ water dan halverwege koud, moet je met gevaar voor eigen leven aan de draaiknop zitten. Want gegarendeerd dat je dan een elektrische schok krijgt. In ons apartement douchden we zelfs met een rubbere handschoen aan, op rubbere slippers. Soms moet je inventief zijn hier in Sud América.

Maar verder mag ik niets klagen. Zoals de foto´s laten zien heb ik onbeschrijvelijk veel mooie dingen gezien. Van de Floating Islands in Puno, tot de jungle in Bolivia, tot de zoutvlaktes van Uyuni en de Incalijnen in Nasca. En natuurlijk het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt Machu Pichu! Heb zelfs Sinterklaas kunnen vieren in Cusco met opgestuurde perpernoten, drop & chocoladeletters. Maar dan wel natuurlijk met Zuid-Amerikaanse caparinha´s en mojito´s! Inmiddels heb ik enige balast achter gelaten in Cusco en het overige opgestuurd naar Nederland. Het overige was helaas nog wel 10 (!!) kilo. Heb me erg uitgeleefd met souvenier-shoppen op mijn laatste dag in Cusco. Zijn natuurlijk wel allemaal kado´s voor mijn dierbaren, en nauwelijks iets voor mezelf.... ;)En om mij klaar te maken voor Buenos Aires vonden mijn vriendinnen het nodig me een glamourpakket op te sturen. Vol met nagellak, gezichtsmasker, haarmasker, lipgloss en de nodige glossy-literatuur. (de hint is duidelijk, bedankt ;) )

Als laatste nog even iets voor mijn ´fans´.... ik zal jullie niet meer zo lang in de steek laten; heb namelijk nog 2 reislogs in mijn reisboek staan die snel online zullen volgen (had namelijk erg veel uur te verdrijven in de bussen). Dus wees niet ongerust! Maar ik moet het nu ook niet te bont maken door in één x 3 verhalen te uploaden. Jullie moeten niet teveel verwend worden met zonnige verhalen. Straks gaan jullie nog massaal op reis als ik terug kom!

Nu nog even chillen in Chili, om me weer mentaal voor te bereiden op de laatste 25 uur in de bus naar de hoofdstad van Argentinië. Met 10 kilo balast lichter en mijn glamourpakket bij de hand, ben ik klaar voor mijn droomstad Buenos Aires!