Na 6 weken is het nu toch echt tijd om Ecuador vaarwel te zeggen. Vreemd om te bedenken dat ik 6 weken geleden voor het eerst voet zette op Zuid-Amerikaanse bodem en nu Quito aanvoelt als mijn tweede huis. Heb dan ook regelmatig het gevoel gehad ¨thuis¨ te komen in Quito, na een weekje jungle of 5 dagen Galapagos. Ook isSpaans in mijn top-5 talen met stip naar nummer 3 geschoten, na NL-s en Engels. Heb zelfs een nicknaam opgedaan in Quito, Señorita Línea, oftewel Mevrouw Streep. En Daniële is natuurlijk Daniela geworden.

Kreeg in mijn laatste week in Quito te horen van een Ecuadoriaan:¨Inside Latina, outside Holandés¨. Ik natuurlijk in discussie met de desbetreffende Ecuadoriaan dat ik niet een latina ben, met als belangrijkste reden dat ik veel zelfstandiger benen meer ambitie heb. Hij wees me vervolgens erop dat ik het wel waardeer wanneer een man galant is.Belangrijkste argument vond hij dat ik niet het ritmegevoel van een Europeaan heb. Toegegeven, ik houd veel van salsadansen. Én ik kan ook goedEcuadoriaans-laat komen. Misschien toch een beetje latina, maar ik ben trots op mijn Hollandse nuchterheid!

Heb bovendien zeker niet de conditie van de Zuid-Amerikanen. Ze lijken gewoon niet moe te worden van bijvoorbeeld salsa dansen. Had in Quito een vaste salsapartner genaamd Lucho, en tevens het vriendje van Lea, mijn Duitse vriendinnetje. Deze jongen is qua dansen een kruizingen tussen Justin Timberlake en een Ricky Martin, wat resulteert in eenstoere salsa met ingewikkelde draaien en andere moves (*zie filmpjes).Op een avond hebbenwe2,5 uur uur aan één stuk gedanst, waardoor ik maarliefst 5 flesjes water heb weggetikt. De barman moest erg lachen om mijn slechte conditie! Ik heb natuurlijk wel als excuus dat mijn lichaam zich officieel nog steeds niet aan de hoogte had aangepast. Voor de aanmaak van voldoende rode bloedlichaampjes heeft het lichaam namelijk zo´n 6 weken nodig....haha

Mijn Spaans gaat inmiddels ook voor voldoende voor. Heb na het afronden van de 4 weken lessen nu een heus diploma op zak. Heb nooit geweten dat het mogelijk is om een taal te leren in 4 weken tijd! Spreek Spaans nu beter dan Frans en Duits, wat ik beide 6 jaar op school heb gehad! Kan zelfs doorgaan voor een Spaans-Nederlandse gids. Heb namelijk in Puerto Quito tijdens een jungletour een Spaanse gids vertaald voor een Nederlandse groep. Dit met 3 weken Spaanse les. De Nederlanders waren dan ook erg onder de indruk. Heb maar niet verteld dat ik hooguit maar zo´n 70% heb vertaald, omdat ik de overige woorden niet eens kende!

Heb als een ware latina een aantal Ecuadoriaanse harten¨gebroken¨. De mannen schijnen het namelijk maar niet te begrijpen dat het in Nederland normaal is om ¨maar¨ één vriend te hebben. Standaard worden er drie vragen gesteld. 1. Waar kom je vandaan? 2. Hoe oud ben je? 3. Heb je een vriend? Vervolgens wordt pas naar je naam gevraagd! Dat zegt wel iets over de belangrijkheid. Vast antwoord op mijn antwoord dat ik een Nederlandse vriend heb, is: ´Dus dan heb je nog geen Ecuadoriaanse vriend!´. Vervolgens proberen ze de hele avond jeEcuadoriaanse vriend te worden. Als dan na 1 of zelfs 4 avonden proberen blijkt dat je echt geen 2e vriend wilt, kunnen ze toch behoorlijk geschokt engekwetst zijn. Op mijn dag van afscheid is 1 jongen met tranen in zijn ogen afscheid komen nemen!

Nu dus echt tijd om afscheid te nemen van Ecuador. Heb erg genoten van het land; de mensen, de muziek, de rijke cultuur, het eten, de natuur! Heb geprobeerd zoveel mogelijk te zien en te doen, bijvoorbeeld de Cotapaxi (1 na hoogste vulkaan in de wereld), Latacunga (waarik het kratermeer heb beklommen en heb genoten van het carneval!), Atacames (waar Lea en ik de strandcocktailbarren hebben uitgeprobeerd), Otavalo (waar ik de hele indianenmarkt heb leeggekocht), Puerto Quito (Spaans geleerd in de jungle), Galapagoseilandan (het hoogtepunt qua natuur en dieren!) en natuurlijk het vetrouwde Quito! Helaas kon ik Riobamba niet aan het lijstje toevoegen. Daar is het sinds2 maanden niet meer mogelijk omvanaf het dak van het treintje de geweldige natuur te aanschouwen. Dit omdat er2 ongelukkig Japanners onthoofd zijn door loshangende elektriciteitskabels! Waar je normaal moet zitten, stonden zij om foto´s te kunnen maken. Bah, die Japanners ook altijd die overal foto´s van moeten maken en het verpesten voor andere toeristen ;)

Mijn avontuur gaat verder in Peru. Hier ga ik vrijwilligerswerk doen, namelijk het helpen van arme kinderen met hun huiswerk. Een geheel nieuwe uitdaging. Ook verblijf ik in een apartement, dus mijn potje wordt helaas niet meer gegaard door een gastmoeder. Ook een uitdaging! Hasta la vista Ecuador en here I come Peru!

* beide filmpjes zijn niet van de beste kwaliteit. 2e filmpje heeft wat haperingen, doordat mijn baterijen van mijn camera bijna leeg waren. maar geeft toch een beeld.