Praktische problemen van een Gringo

Sinds kort heb ik een cupmaatje groter. Het is zo gekomen. Vanwege de veiligheid is een moneybelt eenmust voor elke backpacker. * Hier in Ecuador wordt aangeraden om alleen het geld voor je dagelijkse behoefte mee te nemen, max 10 dollar. Dan denk je je geld veilig te hebben opgeborgen, maar dan hoor je het verhaal van een meisje waarbij zelfs haar moneybelt is doorgesneden en uit haar broek is getrokken. En het geld uit de broekzak van een Duitse vriend is gestolen. Ook ben ik recentelijk zelf slachtoffer geworden van de mosterd-truc (gelukkig mislukt)^^. Daarom heb ik sinds korteen cupmaatje groter. De bh blijkt namelijk een goede opberplaats te zijn! Ik draag daarin nualtijd 10 dollar extra, voor het gevalmijnmoney-beltgeld wordt gejat en ik daarna nog met de taxi naar huis wil. Ook mijn telefoon kan ik erin kwijt!

Deze praktische oplossing, zorgt ook voor praktische problemen! Stel jezelf het volgende voor.*^* Je staat bij de kassa in de supermarkt/kledingwinkel/discotheek, waar blijkt dat jenet te weinig geld in je moneybelt hebt. Zie dan maar eens ongezien je geld uit je bh te halen!! Ik heb al menig Ecuadoriaan verbaasd zien opkijken tijdens deze actie. Laatst ging zelfs mijn telefoon af net op het moment dat ik in een te volle bus stond. Heb hem dus maar laten gaan in mijn bh, mét hard geluid en vibratie.

Een ander praktisch probleem waar wij Gringo´s mee te maken hebben is hetfeit dat jewc-papier in de prullenbak moet doen.Toeristen hebbenuit automatisme al menig riolering verstopt geloof ik. Verder is alles hier zo goedkoop, dat je heel snel blut wordt. Een pizza en cola voor 1 dollar, cocktail voor 75ct. Ook bijelk bezoek aan de markt kom ik meer bohemièn terug. Behangen met armbandjes voor 33ct, kettingen, en leuke tasjes. Hetzelfde probleem met tijd. Er is hier zoveel te doen en te zien, dat je gewoon te weinig tijd hebt! En dan te bedenken dat ik 4 maanden geen verplichtingen heb, in Zuid-Amerika ben en dus alle tijd zou moeten hebben.

Als laatsteis er nog een taalprobleem; je leert mensen kennen van zoveel nationaliteiten, met het gevolg dat je Engels tegen NL-ers praat, Nederlands tegen Duitsers en Spaans tegen Engelsen!! Veel Gringo´s hebben ook een geheel eigen versie van het Engels. Ik hoor dan ook vaak dingen als ¨How late is it?¨ en ¨I have it cold¨ voorbij komen. Naast het Spaans leer ik dus ook een backpackerstaal... Liebe allemaal! Me gustan ustedes mucho, see you latery viele späs en Holanda! Chao!!

*= voor degene die er onbekend mee zijn, het is een plat heuptasje voor onder je broek

^^= de moster-truc wordt uitgevoerd door 2 mannen. De eerste smeert moster op je tas, zodat de tweede kan aanbieden om jet e helpen het schoon te maken. Ondertussen jat de eerste man je spullen.

***= voor de mannen misschien minder goed voor te stellen

Ecuadoriaans carneval!

Ecuadoriaans carneval... ofwel het Mama Negra festival. Een feest gehouden in het stadje Latacunga, waar Ecuadorianen vanuit het hele land voor invliegen. Oorspronkelijk ontstaan ter ere van de maagd Mercedes, die volgens het verhaal de zwarte slaven in Ecuador heeft bevrijd. Dat is waarom de ´Moeder van de zwarten´ trots rondreidtop een paard, gevolgd door een kleurrijke parade. Inmiddels is het feest een veredeld zuipfeest geworden. Vergelijkbaar met het Nederlandse Koninginnedag of het Zuid-Nederlandse carneval.

José, onze gids die ook mee was naar het kratermeer, vertelde ons dat er veel shotjes sterke drank worde uitgedeeld. Een drankje afslaan wordt door de Ecuadorianen gezien als een belediging van hun cultuur. We moesten wel opletten dat het drankje ter plekken werd ingeschonken en dat degene die het aanbood zelf ook uit de fles dronk. Toen ik mijn eerste shotje gin-achtig spul aangeboden kreeg, kon ik het dan ook niet afslaan. De avond ervoor waren we nog uitgeweest, dus het kwam behoorlijk hard aan om 11 uur ´s ochtends. De Ecuadorianen wisten me daarna vaak te vinden met hun shotjes... Maar ´cultuur proeven´ moet dan ook all the way!

Ook waren we gewaarschuwd dat een onderdeel van dit feest bestaatuit geneesheren dieeen mint-achtig goedje drinken en het vervolgens uitspugen naar iemand die gereinigd moet worden. De Ecuadorianen hebben er extra veel plezier in om dit bij toeristen te doen, de zogenaamde Gringo´s. Gringo´s zijn alle niet-ecuadorianen en aangezien wij er behoorlijk niet-ecuadoriaans uitzien zouden we wel eens vaak de sjaak kunnen zijn. Dat heb ik geweten, want natuurlijk werd ikuit ons groepje gepikt om ´gereinigd´ te worden. Dit ritueel bestaat uit witte mannetjes die om je heen dansen en met stokken op je slaan (niet zo hard gelukkig), wat eindigt met het spugen! Het was gelukkig net gedronken schoon water, dus dat viel mee. Bovendien is mijn ziel nu gratis gereinigd, dus geen onpure gedachtes meer voor mij!

Een vreemde gewaarwording waren de offers waarmeeeen aantalmannen, maar ook kinderen, rondliepen. Deze offers bestonden uit rauwe varkens, cuys (cavia´s) en kippen, opgezet in een toren van vlaggen endrankflessen. Erg zwaar bleken deze te zijn, want achter elke man of kind die met zo´n opgezette varken op de rug liep, liep een man met een tafel, zodat ze konden rustig en hun offer achter hen op de tafel neer konden zetten. Begrijp nog steeds niet dat die mensen niet ziek worden van rauwe dieren op hun rug!

De Ecuadorianen bleken het erg leuk te vinden dat wij dit stukje cultuur vastlegden op camera. Wanneer je een groepje verkleedde mensen vroeg om ze op de foto te zetten, stond de volgende groep al klaar om op de foto genomen te worden. Dat ons groepje Gringo´s interessant was, bleek ook later toen de Ecuadorianen foto´s van ONS gingen maken. Natuurlijk werd ik weer uit het groepje getrokken om op straat mee te dansen met een traditionele dans. Omdat we toch al zo opvielen, hebben we ons aan het einde van de parade aangesloten om de polonaise erachteraan te dansen. Krijgen de Ecuadorianen ook nog wat Europese cultuur mee...

Primera semana en Ecuador

Van de Big Apple naar Quito is een behoorlijke cultuurshock. NY waar alles duur, groot en gehaast is, enQuito waar alles tranquilo (=relaxed) en goedkoop is. In Ecuador kan je internetten voor maar 0,80 dollar per uur. Ditin verglijking met de USA waar het 10 dollar per uur is! Na een week maak ik me al aardig uit de voeten en kan ik al behoorlijk wat meer zeggen dan Hola. Inmiddels weet ik dat het gebruik van Adios hier raaris, en dat Chao wordt gebruikt (het Zuid-Amerikaanse Ciao!). Daarom keken de Ecuadorianen me zo vreemd aan toen ik de eerste dagen enthousiast Adios gebruikte!

Aanvliegend op Quito, krijg je het gevoel dat het vliegtuig op de stad gaat crashen. Quito ligt in een vallei van bergen en vulkanen en is helemaal volgebouwd. Maar gelukkig doemt er de laatste meters toch een landingsbaan op, midden in een woonwijk, en blijkt het vliegtuig toch te kunnen landen. Schijnt dat de piloten een speciaal vliegbrefet moeten halen om op Quito te mogen vliegen.

Omdat Quito op zo´n 3000 meter ligt, is hoogteziekte voor Europeanen vrij normaal. Aangeraden wordt om de eerste dagen het rustig aan te doen, om je lichaam te laten wennen aan de hoogte. Dat betekent geen cafeïne, geen alcohol en niet hoger gaan dan 3000m. Natuurlijk heb ik in mijn enthousiasme al deze verboden overtreden. Mijn tweede avond ben ik uitgeweest met mensen uit mijn hostal en de derde dag heb ik de vulkaan Cotapaxi beklommen. We zijn tot de ijsgrens gegaan op 5000m. Had het natuurlijk de weg omhoog erg moeilijk, zat zelfs in de ´Slow Group´, samen met een man van 50,had ik maar niet zo eigenwijs moeten zijn! Maar het uitzicht was het waard envooral de rit naar beneden op mountainbike was geweldig. Omdat ik daarna erg toe was aan relaxen ben ik de volgende dag naarde heetwaterbronnen in Papallactogeweest;de mooiste in heel Ecuador, met water rechtstreeks opgewarmd door de vulkaan. Om vervolgens in een ijskoude rivier af te koelen.

Wat mij erg ten goede komt is het eten in Ecuador. Mijn gastgezin, of eerder gastvrouw want ze is een alleenstaande vrouw, is erg aardig. Ik ben haar eerste Hollandse dus muy interesante! Ik krijg verse vruchtensappen 3x per dag, 3 gangen voor de lunch en 3 gangen voor het diner. Heb nog nooit zoveel vitamines binnen gehad! De laatste x zal wel geweest zijn toen mijn moeder zwanger was van me.

Het verkeer in Quito is een verhaal apart. Het komt hierop neer: geen autogordels, geen maximumsnelheid en geen voorrangregels. De Ecuadorianen hebben hier een oplossing voor, namelijk toeteren! Bruikbaar wanneer je voorrang wilt, wanneer iemand te langzaam rijdt en waneer je de aandacht van een chica wilt.. Ben nu al 3 x in de auto mee geweest met Ecuadoriaanse vriendinnen en elke keer verbaasde ik me dat het allemaal goed gaat. Schijnt zelfs dat hier minder verkeersongelukken gebeuren dan in Holanda, omdat bijna niemand in Ecuador een autoverzekering heeft en dus niemandzijn auto wilt beschadigen!

De horeca, nog een verhaal apart. Overal bestaat een grote overdaad aan personeel; minstens 8 mensen zijn er aan het werk, ongeacht de grootte van het restaurant of de bar.Ze zouden eens de besteding van de gasten per gewerkte uren van de bediening moeten uitrekenen! De plusuren zouden niets zijn in verglijking met Groen ;) Maar gelukkig is hier alles tranquilo en doet niemand moelijk. Het personeel heeft daardoor alle tijd en je tafel blijft erg schoon aangezien erconstant een doekje over wordt gehaald. Ook heeft de mannelijkebedieningruimschoots de tijd hun Zuid-Amerikaanse charmes uit te proberen bij de toeristen.Natuurlijk ben ik daar met mijn Hollandse nuchterheid resistent tegen.

Adios! Nee.... Chao!

God bless America

On my own.. in NY

In je eentje in de Big Apple is een hele interessante belevenis. Zowiezo heeft Amerika een grote impact op een Hollands meisje, laat staan NY. Maar zo alleen geeft het wel een extra dimensie. Wat bijvoorbeeld op valt is dat veel Amerikanen om een praatje verlegen zitten, ook wanneer ik dat niet ben. Zo ben ik naar een gospelkoren festival in Harlem geweest, in de Baptistische kerk. Erg mooi, erg Sister Act-achtig.Genietend van de muziek,had ik aanspraak. Toegegeven dat ik er wel heel opvallend uit zag tussen alleen maar donkere mensen en als enige blonde toerist. Had het geluk om een echte God-fanaat te treffen. Hij was opvallend dankbaar. Bijvoorbeeld toen ik uitlegde dat ik voor 4 dagen in NY was en op doorreis was naar Zuid-Amerika, was het 'Oh thank you so much for going to NY!'. En 'thank you su much for going to this church!'. En 'thank you so much for letting me talk to you!'. Waar je al niet dankbaar voor kan zijn. Hij zei nog net geen 'Amen!' op alles wat ik zei. Ook wou hij mij de stad laten zien en had hij zelfs een slaapplaats voor me, gij zult vreemdelingen herbergen. Ben toen maar na het zingen de kerk uit gegaan..

Vervolgens trof ik in de subway een vrouw die op weg was naar haar werk en haar gal wilde spuwen over de metro's. Vergelijkbaar met de NS. Spoorwerkzaamheden en ongelukken en maken het leven van een New Yorker er niet gemakkelijker op. Interessant was dat de vrouw haar hele leven al in the Bronx woonde, maar nog nooit de Statue of Liberty van dichtbij had gezien, laat staan in het Empire State Building is geweest. Hoe wereldwijs de gemiddelde Amerikaan is, is daarna vaker gebleken. Geen van de Amerikanen die ik heb gesproken is buiten de VS geweest. Daardoor lijk ik met mijn reizen nog interessanter hier.

Naast de aanspraak, wat vaak ook leuk en interessant is, zijn er ook dingen lastig als je alleen bent. Bijvoorbeeld om jezelf op de foto te zetten. Na vele foto's gemaakt te hebben van bezienswaardigheden en uitzichten, leek het me ook leuk om zelf eens op de foto te gaan. Anders lijkt het toch net of je er niet bent geweest. Heb inmiddels twee manieren gevonden om dit te klaren. 1). Elke keer wanneer er iemand aan jou vraagt om een foto van die persoonte nemen (wat mij om de een of andere reden vaak overkomt, betrouwbaar gezicht ofzo), vragen of diegene vervolgens een foto van jouw wilt nemen. 2). Onhandig een foto van jezelf nemen met uitgestrekte arm; binnen enkele seconden staat er daar een reddende engel die je wel wilt helpen een foto van je te nemen. Werkt gegarandeerd!

Verder heb ik niet alleen een betrouwbaar, maar ook een Hollands gezicht. Iedereen heeft het bij de eerste gok goed. Hopeloos is dan om uit te leggen dat ik uit Groningen kom. Ten eerste omdatniemand dat kan verstaan en ten tweede omdat iedereen alleen maar Amsterdam als antwoord wilt horen.Daarom speel ik het spelletje maar vaak mee en doe ik of ik uit A'dam kom, ook rook ik wiet natuurlijk.

Nadeel wanneerje alleen op reis bent,is datje niemand hebt die je kan ontnuchteren. Neem het fenomeen 11 september. Ik stond mezelf behoorlijk op te jutten opde uitkijktoren van het Rockafeller Centre. Telkens wanneer een helikopter over vloog, was ik bang dat het een vliegtuig was. Je wordt er toch een beetje paranoide van.. Niemand die tegen je zegt 'doe even normaal'. Dus ben ik maar snel weer naar beneden gegaan. Ook in de subway op 11 september langs het WTC is niet grappig, vooral niet als de metro onverwachts halverwege een tunnel ineens stil gaat staan. Maar ook dat heb ik overleefd en zodoende ben ik op Ground Zero beland. Daar ontmoette ik een politieman die niet verdrietig was, maar flirterig! En me een roos gaf! 'to take back to Holland', de macho. Heb de roos vervolgensbij Ground Zero gelegd.

Feit is dat het een heel avontuur is in je eentje, maar des te leuker! God bless America.... en nu op naar Zuid-Amerika!! Dios bendicio América del Sur!! (ofzo!)

De eerste stapjes van een backpacker...

Met een verhoogd terreuralarm, met dollars op zak die opgestuurd zijn vanuit Afganistan,met de verdoving van mijn laatste gevulde gaatje nogin mijn monden met ontelbare goedbedoelde adviezen op zak, ben ik in mijn eentje rond 11 september naar New York gevlogen. Het begin van mijn 4-maandse reis door (Zuid-)Amerika. Misschien te hoog gegrepen vooriemand die nog nooit een backpack op dr rug heeft gehad, nog nooit buiten Europa is geweest en laat staan ooit in dr leven alleen heeft gereisd. Maar inmiddels zit ik in mijn hostel in NY, nadat het vliegtuig netjes op JFK is geland en niet in het Empire State Building is geboord.

Al een jaar het plan in het hoofd om door Zuid-Amerika te gaan reizen om van de cultuur te proeven en nu is de reis begonnen. Eerst 4 dagen New York, om vervolgens door te vliegen naar Ecuador. Dan volgen Peru en Boliviaom vervolgens inArgentinie mijn vriendje weer in de armen te sluiten.De reis volgt natuurlijk niet langsMexico, want daar zijn immers 500 vrouwen vermoord..

De eerste stapjes van mij als backpacker zijn dus gezet, op mijn tefa's. Blijkt dat ik aardig goed ben in inpakken, in 1x goed; namelijk 18 kilo. Heb op het laaste moment mijn laarsjes en skinnypants er toch maar uitgegooid, dus een 'Sex and the City'-gevoel zal ik niet krijgen in the Big Apple. In volledige uitrusting (backpack, frontpack en bergschoenen) door NY voelt niet echt als Carrie Bradshaw. Maar zoals mijn broer al zei, 'je gaat niet backpacken om mooi te zijn'. Mijn rode nagellak bladert al af en mijn stijle haarpluk isinmiddels niet zo stijl meer, dus ik begin al aardig in de sferen te komen!

Ik beloof geen lid te worden van de FARC, ik beloof dat ik niet naar de Mexicaanse grensstad Ciudad Juárezzal gaan,als jullie mij beloven af en toe wat uit Nederland te laten horen....