Verschillende landen, verschillende impressies

Vier maanden geleden was Zuid-Amerika voor mijn één groot continent met één dezelfde cultuur. Ik had al menig verhaal gehoord over de macho-mannen, de salsa-cultuur en de rijst met kip. Ik weet inmiddels dat Zuid-Amerika als één groot land te beschouwen, geen recht doet aan de mooie verschillende landen die het bezit. Er zijn wel veel overeenkomsten, maar na mijn 4-maandse reis heb ik de bijzondere verschillen ook mogen ervaren.

Wat het meest opvalt is het verschil in welvaart. Zodra ik met mijn (62-uur durende) bus Chili binnenreed, viel het me al op. En toen ik in Argentinië kwam, werd het voor mij bevestigd. Argentinië en Chili liggen qua welvaart voorop Ecuador, Peru en Bolivia. En van die drie armere landen is Ecuador, met de dollar,het meest welvarend, en Bolivia het armst. Ter vergelijking, een taxirit in het centrum van de hoofdstad van Argentinië kost 8 tot 15 pesos (=2 tot 4 euro), in Ecuador standaard 2 dollar (= 1,5 euro) en in Bolivia 10 Bolivianos (= 0,10 eurocent). Zowiezo zijn deze landen goedkoper dan Nederland natuurlijk, waar een taxirit in het centrum 10 euro kost. Bolivia, het goedkoopste land, is daarom ook een goede plekomsouveniers te kopen dus, maar helaaswas ik me in Peru al te buiten gegaan en kon ik het in Argentinië ook niet laten..!

Bolivia lijkt ook achter te lopen wat betreft de educatie. Dit uit zich onder anderen in het percentage Engelssprekenden. In Bolivia nada en Argentinië staat met stip op één. Met Buenos Aires de meest Europese stad van Zuid-Amerika, waar de gehele bevolking Engels spreekt, van jong tot oud. In Peru kunnen voornamelijk de jongeren Engels spreken, in tegen stelling tot de oudere bevolking daar. Wat overigens mijn Spaans niet ten goede kwam, omdat iedereen Engels met je wilt oefenen! Ik heb op mijn opvangproject AMAS kunnen ervaren hoe vergevorderd het onderwijs in Peru op het moment is. Vakken als logica, communicatie en scheikunde op de basisschool. En een Engels gramaticaboek die ik pas op de middelbare school kreeg!

Wat betreft de Zuid-Amerikaans natuur zijn er veel overeenkomsten. Elk land heeft wel 3 van de 4 ingrediënten: jungle, strand, bergen en zandvlaktes. Overal is de natuur dus mooi en divers, maar elk land heeft wel zijn eigen hotspots. Ecuador met de ongerepte Galapagos eilanden, Peru heeft de incastad Machu Pichu, Bolivia de indrukwekkende zoutvlaktes, Chili prachtige merengebieden en Argentinië heeft de gletsjers in Patagonië. Alleen daarom al zijn de verschillende landen de moeite waard. Maar erzijn nog meer overeenkomsten. Bijna elke Zuid-Amerikaanse stad heeft een Plaza de Armas, bijna elka man is macho en overal heb je rijst en maaltijdsoepen. Ook zijn de mensen van nature vriendelijk en geïnteresseerd. Hoe arm ze ook zijn, ze bieden je altijd wat aan, een gebaar waar ik soms tranen van in mijn ogen kreeg. Dan wou ik dat Nederlanders in het algemeen iets minder individualistisch en egoïstisch waren.

Na het beleven van Ecuador, Peru, Bolivia, Chili en Argentinië kan ik dan ook niet zeggen welk land ik het mooist, leukst of meest interessant vond. Het meest interessante vind ik juist dat elk land zijn eigen charme, bijzondere mensen en prachtige natuur heeft. Wel kan ik wat algemene feitjes over mijn reis geven:

Aantal aangedane landen: 6

Aantal dagen op reis: 128

Aantal hostals: 23

Aantal uren in de bus: 197

Aantal uren in het vliegtuig: 61

Aantal gelezen boeken: 9

Max temperatuur: 39 C

Min temperatuur: 2 C

Totaal gemaakte foto's: 3789! (mijn camera is duidelijk stuk aan overvuldig gebruik)

Raarste kwaaltjes:sarmonella enparasieten

Gesproken talen: Nederlands, Engels, Spaans (puur, maar ook Argentinië-stijl), Frans en Duits (die laatste 2 steeds gebrekkiger)

Aantal naar huis gestuurde pakketjes: 2

Totaal aantal kilo's pakketjes: 17

Outdoor sporten: hiken, sandboarden, mountainbiken, klimmen, snorkelen, paardrijden en raften

Gespotte dieren: lama´s, alpacas, condors, arends, valken, colibries, pinguins, pelikanen, zeehonden, flamingo´s, reuzeschildpadden, leguanen, spinnen, kakkerlakken, muggen, aapjes, papegaaien, blue-footed boobies, red-footed boobies, krabben, roze dolfijnen, piranha's, wombat, kaaimannen, aligatoren, roggen, struisvogels, vossen, vissen, zeesterren, paarden, zwerfhonden, konijnen en cavias.

Lokale dansen; salsa, samba, tango enregeaton .
Lokale biertjes: schneider, pacena,arequipena, cuscena en coronas.
Lokale drankjes: pisco-sour, caipirinas, tequila, mate de coca en cocathee.

Hoogtepunten: NY, Galapagos eilanden, Inca-trail, Zoutmeren, Buenos Aires

Reislog eindstand: 13 reisverhalen, 489 foto's en 972 reacties!

Grootste reislogfans: mama, Sacha en Ina!

Mijn grootste dank gaat uit naar: Joni (voor de website), Lot&Em voor glamourpakket, ShoQue voor broek en kaart met inhoud ;) en iedereen die de moeite heeft genomen om op mijn reislog te reageren!

Nu is mijn reis toch echt voorbij en mijn feitjes kunnen niet meer aangevuld worden. Maar nu is het tijd om van Holland te genieten. Vier maanden niet in Nederland zijn, doet je inzien dat we het in ons kleine landje prima hebben. Binnen 3 uur ben je het land door! Het feit dat we geen bergen hebben, draagt daar alleen maar aan bij. Alle mogelijkheid dus om veel dingen te zien. Daarnaasthebben wij het plezier van 4 seizoenen in 1 jaar. Het is uiteindelijk namelijk behoorlijk saai elke dag hetzelfde weer.En wat we ons moeten blijven realiseren zijnde kansen die je in Nederland hebt om je te ontwikkelen en jezelf te zijn.Ookal blijf je soms liever in je bed liggen. En niet te vergeten: we hebben de lekkerste kaas, en als enige land drop en hagelslag! Lang leven Holland! Heerlijk om weer terug te zijn en voor eventjes toerist in eigen land te kunnen zijn....

Argentijnse passie

Het vooroordeel is waar, de Argentijnen zijn érg gepassioneerd. De Argentijnen doen álles met passie. Nadat ik zelf in Groningen bij mijn tangodocenten al een beetje van deze Argentijnse passie heb aanschouwd, is het hier in Argentinië overduidelijk gebleken.Mijn zusje en ik hebben dit wel ervaren na 3 weken Argentinië.

Argentijnenkunnen je bijvoorbeeld erg gepassioneerd naroepen op straat. Zowel jong als oud. Niet voor niets hebbenZuid-Amerikanen4 woorden voor schoonheid; bonita, guapa, linda, en hermosa. Ze laten dan ook geen kans onbenut om 1 of meerdere van deze woorden te uiten. Wat erg irritant is, is het geluid wat de mannen er dan bij maken. Het lijkt op een leeglopende balon, een soort pssssshd. Erge afknapper, vooral als een opa het doet! Geef ons dan toch maar de Hollandse nuchterheid in dit geval.

Dan heb je natuurlijk de liefde voor de dans tango. Er is in Buenos Aires zelfs een hele wijk met Milonga´s (tangobars), tangowinkels en tangoscholen, genaamd San Telmo. Op zondag overdag is alles erg comercieel en moet je overal voor betalen (zie foto beneden; daar heb ik voor betaald en dus passieloos), maar´s avonds barst de echte passie los. Op het centrale plein in de tangowijk dansen de Argentijns tangopaartjes onder het maanlicht. Leeftijd speelt geen rol. Hier kunnen wij Nederlanders een voorbeeld aan nemen. Voor dansen op straat zijn wij koude kikkers helaas te beschaamd en te afstandelijk. Toen ik zelf een dansjemoest wagen op het plein met een stokoude Argentijn had ik hier ook mee te kampen, dansen met een wildvreemde.Maar al snel word je meegesleept door de betovering van de dans. In Nederland hebben we natuurlijk ook niet zo´n mooie nationale dans, want wie gaat nou elke zondagavond de klompendans doen of jumpen op het marktplein..

Naast vrouwen en de tango, zijn paardeneen belangrijk element in de Argentijnse cultuur.Op de pampasvan Argentinië heb je de gaucho´s, de Argentijnse cowboys. In de stad uit de passie voor paarden zich in paardenraces en natuurlijk polo. Dit laatste hebben we helaas niet mee kunnen maken, het polo-seizoen is hier net als het voetbalseizoen afgelopen. Maar op de paardenraces hebben we de passie voor paarden wel ervaren. Overal schreeuwende en springende mannen, voornamelijk opa´s, waarvoor we bang waren dat ze een hartaanval kregen! Zelf werden mijn zusje en ik ook bevangen door het gokken en hebben we 5 rondes meegedaan, aangezien de minimale inzet toch maar 25 eurocent was. Met mijn zusjes natuurlijke gevoel voor paarden, en mijn kansberekeningen hebben we ons best gedaan, maar het mocht niet baten. Steeds werd onze nummer 1 tweede. En toen we onze nummer 1 een keer op de tweede plek hadden gezet, werd hij eerste. Maar het nam niet weg dat de spanning te snijden was en de passie te voelen.

Als laatste bestaat er de passie voor eten en dan met name vlees. Je hebt hier restaurants waarin in het midden een grote barbecue staat waar de heerlijkste lappen vlees op worden gebakken. Families schijnen minstens 1x per week zelf te gaan barbecuen. Het vlees is hier dan ook erg goed (en goedkoop) dus die passie is voor ons buitenlanders geheel niet vervelend!

Dat de Argentijnen gepasioneerd zijn is dus duidelijk. Dit wordt misschien nog wel extra versterkt doordat het hier nu zomer is. Aangezien de Argentijnen in de hitte die hier heerst (35 graden) extra afgekoeld moeten worden, heb je in elk gebouw airco. Dit resulteert tevens in druppels aircowater die uit de aparaten sijpelen op straat. Je kan de straat niet op zonder nat te worden van straaltjes water komend van bovenaf. Mijn zusje en ik waren erg blij toen we ontdekte dat het van de aircoaparaten afkomstig was, en niet uit regenpijpen, of uit vogels..

Er zitten dus voordelen en nadelen aan de Argentijnse passie. Misschien zijn Maxima en Alexander wel de ideale mix wat betreft twee culturen. De Hollandse nuchterheid met een vleugje Argentijnse passie..

Feliz Navidad y un bueno nuevo año!

Lieve vrienden en familie,

Mijn kerst is dit jaar letterlijk en figuurlijk warm, gezegend en zo liedfdevol dat ik alleen maar erg dankbaar kan zijn. Heb zelfs het geluk het 2x te kunnenvieren! 1x is mede mogelijk gemaakt door iedereen die geld naar mij heeft overgemaakt voor de kinderen in het opvangcentrum Amas. Ben jullie daar heel erg dankbaar voor. Bij elkaar is het bedrag 650 euro geworden! Een bedrag wat ik me van te voren niet in kon denken, en waar Luz (zo schrijf je het dus ;) en niet Loes), de oprichtster van het centrum, heel erg stil van werd.

Ik heb met eigen ogen kunnen zien wat het de kinderen heeft gedaan. Op zondag 16 december hebben we namelijk Kerst gevierd met zo´n 500 kinderen! Hiervan waren zo´n 100 kinderen, de kinderen die elke dag naar het opvangcentrum komen, en de overige 400 andere kinderen uit de buurt; broertjes, zusjes, vriendjes. Voor de 100, voor mij zeer bekende, kinderen, werd later op de dag uitgebreid Kerst gevierd. Maar de dag begon met een plein vol met kinderen die ook een kadootje kregen. Alle 400 kinderen kregen een bal om mee te spelen en een kerstbrood. Ze waren allemaal superblij en renden er keihard mee naar huis!

Nadat de grote horde naar huis was, hebben we Kerst wat intiemer, binnen gevierd, met de 100 kinderen die elke dag naar Amas komen. Binnen in het centrum was het mooi versierd met ballonen, en de kinderen hadden allemaal hun kersthoed op, die ze in de week voorafgaand hadden gemaakt. Eerst kregen ze kerstbrood, met zoveel warme chocolademelk als ze wilde. Vervolgens werden ze 1 voor 1 naar de kerstman geroepen om hun kado in ontvangst te nemen; een pop of vrachtwagen, twee stuks kleding, een bal, koekjes en pennen. Een hele zak vol dus, die ze graag in ontvangst namen. Heb nog nooit inmijn leven zoveel dankbaarheid gezien, om een chocolademelk of een truitje. Daarna hebben we liedjes gezongen en iedereen ging huppelend naar huis. Ik kwam zelf thuis nog high van de blijheid. Wil daarom nogmaals de mensen bedanken die hun steentje hebben bijgdragen, een mooi gebaar zo rond de kerst. Ik hoop dat ik de vreugde van de kinderen kan overdragen met mijn foto´s.

Dan rest mijn nog mijn tweede Kerst. Dezevier ik samen met mijn zusje in Buenos Aires, en is letterlijk erg warm! Vanuit Buenos Aires dan ook een warme, lieve kerstgroet en een superfijn nieuwjaar aan iedereen gewenst! Met veel liefde, blijdschap en gezondheid!

Chillen in Chili

Een maand sinds mijn vorige bericht en zo zit ik ineens in de hoofdstad van Chili; Santiago. Een heerlijke ¨Europese¨ grote stad, met een tropisch klimaat van 30+. Het doet mij erg denken aan Barcelona. Een hele traktatie na een busreis van 62 (!!) uur, waar die eigenlijk 50 had horen te zijn. Na mijn parasieten en sarmonellen te baas zijn geworden en na het opsturen van 10 (!!) kilo balast naar Nederland, ben ik dan nu toch aan mijn reis begonnen naar het laatste eindstation; Argentinië.

Dat de bussen in Zuid-Amerika niet altijd volgens een strak schema rijden ben ik inmiddels wel gewend. Toch had ik besloten om met de bus naar Buenos Aires te gaan vanuit Lima, vanwege een groot geldverschil met het vliegtuig. Wel was ik zo slim om de 75 (!!) uur naar Buenos Aires te breken met een tussenstop in Santiago, Chili, na 50 uur. Zodat ik dan nog ¨maar¨ 25 uur naar de hoofdstad van Argentinië moest. Natuurlijk deed mijn budgetclasse bus er 12 uur langer over dan dat hoorde, had alleen maar dvd´s aan boord die vol krassen zaten en bleek de airco een eigen wil te hebben, waardoor het overdag bloedheet en ´s nachts ijskoud in de bus was. 62 uur is toch wel erg veel als je je mentaal voorbereidt op 50 uur! En als lichamelijke reactie krijg ik heel fijn enorme olifantenenkels na zo lang gezeten te hebben. Erg charmantom daarmee rond te lopen in metropool Santiago.En uit ervaring duurt dat zo´n 2 dagen. Ooit had ik me voorgenomen na een busreis van 24 uur naar Lloret da Mar, om NOOIT meer zo lang met de bus te gaan. Helaas is het tijdens het backpacken een luxe uitgangspunt om je aan die voorwaarde te houden en heb ik eraan moeten geloven. 12 uur in een bus, is zoals in Nederland een uur met de bus. 24 uur wordt al wel wat ver, vergelijkbaar met 3 uur treinen van Groningen naar Maastricht. Een bus die maar 5 uur duurt in Zuid-Amerika is dus heerlijk kort!

Dan komt er nog eens bij de de Zuid-Amerikanen, en met name de Peruanen, een erg typische sterk reukende lichaamsgeur bij zich dragen. Dit zal hoogstwaarschijnlijk veel te maken met hun natioanele kaas, die een sterk ruikende brie-achtige lucht heeft. De lichaamsgeur van de Peruanen ruikt hier namelijk verdacht veel naar. Te vergelijken met de Italianen die een overheersende knoflookgeur bij zich dragen. In ieder geval, niet aangenaam als je 10 tot 60 uur met die geur in een bus zit. Ben inmiddels erg benieuwd of wij kaaskoppen ook zo´n nationale lucht bij ons dragen, en of Japanners bijvoorbeeld dit opmerken als ze met ons in de trein naar Zwolle zitten. Een zuivellucht misschien? Of misschien wel een droplucht?

Alleen reizen doe je in ieder geval nooit. Heb tijdens mijn reis door Bolivia ook nieuwe vriendjes gemaakt; parasieten en sarmonella´s. Nu ben ik dus een echte backpacker. Er deed zich namelijk al een formule ten ronde, dat als je langer dan 3 maanden in Zuid-Amerika zit, je minstens parasieten of sarmonalla op doet. Vroeg me na 2,5 maand sterk af waar het bleef, aangezien al mijn Nederlandse vriendinnen al het slachtoffer waren geworden. Bij een checkup in het ziekenhuis (¨ik ga toch maar even met jullie mee voor de zekerheid, zo gek dat ik nog niets heb¨), bleek dat ik ze al een tijd bij me droeg. Mijn lichaam heeft er nauwelijks op gereageerd. Het is hier dan ook de normaalste zaak om aan de 10-daagse pillenkuur te zitten. In de kroeg hoor je dan ook vaak genoeg: ´Hoe lang moet jij nog?¨, om er vervolgens op de dagen te toosten.

Als je dan nog niet aan de bacteriën bent bezweken, moet je hier voor de elektrische douches op passen. Elektrische douches zijn in Zuid-Amerika een luxe, aangezien je dan WARM water hebt, in plaats van ijskoud. Hetgeen in de hoge regiones van Cusco, Quito en La Paz zeer welkom is, aangezien het er ´s nachts soms winter lijkt, en het regenseizoen is begonnen. Bij zo´n douche moet je dan blij zijn als je 2 straaltjes warm water hebt, dat is alles wat je krijgt. En wordt je ´warme´ water dan halverwege koud, moet je met gevaar voor eigen leven aan de draaiknop zitten. Want gegarendeerd dat je dan een elektrische schok krijgt. In ons apartement douchden we zelfs met een rubbere handschoen aan, op rubbere slippers. Soms moet je inventief zijn hier in Sud América.

Maar verder mag ik niets klagen. Zoals de foto´s laten zien heb ik onbeschrijvelijk veel mooie dingen gezien. Van de Floating Islands in Puno, tot de jungle in Bolivia, tot de zoutvlaktes van Uyuni en de Incalijnen in Nasca. En natuurlijk het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt Machu Pichu! Heb zelfs Sinterklaas kunnen vieren in Cusco met opgestuurde perpernoten, drop & chocoladeletters. Maar dan wel natuurlijk met Zuid-Amerikaanse caparinha´s en mojito´s! Inmiddels heb ik enige balast achter gelaten in Cusco en het overige opgestuurd naar Nederland. Het overige was helaas nog wel 10 (!!) kilo. Heb me erg uitgeleefd met souvenier-shoppen op mijn laatste dag in Cusco. Zijn natuurlijk wel allemaal kado´s voor mijn dierbaren, en nauwelijks iets voor mezelf.... ;)En om mij klaar te maken voor Buenos Aires vonden mijn vriendinnen het nodig me een glamourpakket op te sturen. Vol met nagellak, gezichtsmasker, haarmasker, lipgloss en de nodige glossy-literatuur. (de hint is duidelijk, bedankt ;) )

Als laatste nog even iets voor mijn ´fans´.... ik zal jullie niet meer zo lang in de steek laten; heb namelijk nog 2 reislogs in mijn reisboek staan die snel online zullen volgen (had namelijk erg veel uur te verdrijven in de bussen). Dus wees niet ongerust! Maar ik moet het nu ook niet te bont maken door in één x 3 verhalen te uploaden. Jullie moeten niet teveel verwend worden met zonnige verhalen. Straks gaan jullie nog massaal op reis als ik terug kom!

Nu nog even chillen in Chili, om me weer mentaal voor te bereiden op de laatste 25 uur in de bus naar de hoofdstad van Argentinië. Met 10 kilo balast lichter en mijn glamourpakket bij de hand, ben ik klaar voor mijn droomstad Buenos Aires!

De vervolgstapjes van een backpacker

Daar sta ik dan met mij Footprint in de hand, alleen in een vreemde stad, na mijn vriendinnen uitgezwaaid te hebben. Die zijn weer terug naar Cusco, waar ze nog een paar maanden stage moeten lopen. Na een onvergetelijk weekend met hen in de Colca Cañon, ben ik nu alleenin Areguipa, een stad in het zuiden vanperu, dichtbij de grens met Bolivia.

En natuurlijk gebeurt op de dag dat ik voor het eerst weer alleen ben, datgene wat mij al 2,5 maand bespaard is gebleven.. ik word ziek! Dan voel je je ineens wel heel alleen. Heb mezelf de afgelopen 2 dagen met ORS-poeder enSpaanse roddelblaadjesin leven gehouden. Inmiddels voel ik me gelukkig weer sterk genoeg om door te reizen. Mijn reis volgt naar Puno, aan het Titicacameer, waar locals eilanden van riet hebben gemaakt waarze op wonen.Hierboven alvast een voorproefje (zie banner). Daarna reis ik door naar Bolivia.

Maar voordat ik mijn vriendinnen op de bus had gezet, hebben we een 3-daagse hiketocht door de Colca Cañon gemaakt. De eerste dag hebben we zo´n 1250m naar beneden gehiked vanaf 3300m hoogte, wat als gevolg had dat we de 3e dag weerhetzelfde stuk omhoog moesten lopen/klimmen!Mijn reisgenootjes:twee meisjes die de sportopleiding doen en in een fitnisscentrum werken. Dat heb ik geweten! Maar wat een heerlijk gevoel ombovenaan de berg te staan, die van benedenafonbegaanbaar leek. Om vervolgens beloond te worden met uitzicht op een rondvliegende condor (spanwijdte2,5 m). Ben niet zo´n vogelmens, maar zo´n condor is toch wel erg indrukwekkend als hij op 3 m afstand over je hoofd vliegt.

Een heel anderebelevenis,om na 2 maanden op twee vaste plekken gewoond te hebben voor een maand, uit je backpack te moeten leven. Had inmiddels zoveel kleding en souveniers gekocht dat ik een groot gedeelte van mijn inboedel tijdelijk heb achtergelaten bij mijn (ex)-huisgenootje in Cusco. Teveel om mee te nemen! Niet meer die 18 kilo die ik nog op Schiphol had. Maar goed dat ik weer terugkeer naar Cusco rond Sinterklaas. Die kilo´s extra zijn dus een probleem voor later.

Een ergleuk vooruitzicht om het oerhollandse feest Sinterklaas met mijn vriendinnen in Cusco te kunnen vieren. En natuurlijk kerst met mijn kids in opvangcetrumAmas. Als toetje komt mijn zusje naar Argentinië met kerst en oud&nieuw! Ohja zusje, neem maar niet zoveel mee; ik heb nog wat extra kilo´s die ik kwijt moet!

Met mijn bijbel, de Footprint, op zak,zal ik me de aankomende 2 weken een weg doorBolivia banen. Zodat ik daarna er weer uitgebreid verslag van zal kunnen doen! Hasta luego!

Muchas gracias amigos!

Heel ontroerend en hartverwarmend alle reacties die ik heb gekregen op mijn vrijwilligersproject! Heb inmiddels al een grote hoeveelheid geld binnengehaald, omdat jullie allemaal zo gul geven. Ben dan ook erg blij verrast.Het geld komt hier zo goed terecht! Inmiddels heb ik mijn plan ook concreter gemaakt en ben ik van plan kerst mee te vieren met de kinderen, op 16 december. Ik zal daar speciaal voor terug gaan, na mijn rondreis door Bolivia van 3 weken. Kerst is in dit extreem katholieke land erg belangrijk, maar helaas hebben de kinderen van Amas niet veel mogelijkheden om het te kunnen vieren. Daarom zorgt het opvangproject voor een mooie kerst voor de kinderen. Eén van de vrijwilligers zal voor kerstman spelen en de kinderen verassen met kleding, schoolspullen, speelgoed en eten. Normaal komen er zo´n 60 kinderen naar het project, maar op kerstdag komen alle broertjes en zusjes en vriendjes mee en zijn er zo´n 400 kinderen die door het vrijwilligerswerk Amas verrast worden. Loes, de oprichtser en coördinator was ontroerd bij het horen van het bedrag dat ik al bij elkaar had, een dikke 400 euro! Het grootste gedeelte van wat er nu al bij elkaar is opgehaald. Omdat ik 16 december weer terug keer naar het project, is het nog steeds mogelijk om geld over te maken. Ik ben blij om op kerstdag foto´s te kunnen maken om te laten zien hoe goed het geld terecht komt. Nogmaals, super bedankt allemaal! Het doet mij echt heel erg veel!

Profesora Daniela en Amas-kindjes

Al twee weken ben ik een ´profesora´. Zo worden alle vrijwilligers genoemd door de kinderen in het ´Kinderopvangproject Amas´. Mijn middag begint dan ook met een 20 minuten durende stroom van liefde van de kinderen, die je allemaal een kus willen geven en netjes ¨Buenos tardes profesora¨ zeggen.

Amas is een project dat ineen arme buitenwijk vanCusco ligt, waar kinderen uit de omgeving naschoolse opvang krijgen. Ze doen hun huiswerk, krijgen Engelse les, of andere bezigheden zoals sport of handvaardigheid, allemaal georganiseerd door vrijwilligers. Elk kind dat wilt kan er naar toe komen, er zijn geen voorwaarden aan gesteld. Sommige kinderen komen uit zeer arme gezinnen of hebben te maken met verwaarlozing, andere kinderen hebben een hebben een vrij normale thuissituatie. Gemiddeld komen er dagelijks van 3 tot 6 uur 's middags tussen 60 en 70 kinderen, van 2 tot 16 jaar oud. Veelal kinderen die na hun dag op school op de straten zouden rondhangen enop de vuilnisbelten zouden spelen. Hun ouders zijn niet in staat om de kinderen op te vangen, omdat ze moeten werken of om andere redenen.

Het project is 4 jaar geleden opgezet door een Peruaanse vrouw, genaamd Loes, die daar ook op vrijwillige basis werk. Omdat er minstens zo´n 50 kinderen komen die ieder veel aandacht vragen, heeft ze een chronisch tekort aan hulp. Ook krijgt ze geen geld van de overheid, en moet ze het dus hebben van mensen zoals ik. Gemiddeld zijn er zo´n 3 vrijwilligers, dus met 4 mensen in totaal op 50 kinderen heb je goed je handen vol. Het project heeft een minimum aan materialen. Een aantal vrijwilligers hebben al voor leesboeken gezorgd en de minimale basis aan potloden en stiften, maar het blijkt vaak niet toereikend genoeg.

Als vrijwilliger krijgje binnen dit project erg veel vrijheid om zelf iets te staren, zoals een cursus Engels of een les handenarbeid. Wel is het dan nodig om zelf voor de benodigde materialen te zorgen, want het project heeft vrijwel niets. Afgelopen woensdag ben ik een middag gaan knutselen met de kinderen, op de dag van Halloween. Het is een feest dat hier groots gevierd wordt, en alle kinderen gaan dan ook verkleed de straten op, om snoepjes te vragen. Aangezien de kinderen van Amas nauwelijks geld hebben voor nieuwe kleren of eten, is een verkleedoutfit een luxe uitgave. Daarom ben ik maskers met ze gaan maken, die ze ´s avonds op zouden kunnen tijdens hun nachtelijke queste naar snoep. Die ochtend heb ik in een knutselwinkel allenodige gekleurde vellen papier, scharen, lijm, verf, kwasten, potloden, nietmachines, etc gehaald. Aangekomen op het project bleken de kinderen erg blij met de mogelijkheid tot knutselen, iets wat ze zich normaal niet kunnen veroorloven. Na 2 uurtjes kwamen de mooiste maskers te voorschijn. Een dankbaar gevoel om de kinderen daar zo blij mee te zien. Ze wouden dan ook allemaal trots op de foto met hun kunstwerken. Ook heb ik een voetbal voor de kinderen gekocht en heb ik geprobeerd een georganiseerd potje voetbal te spelen met ze. Resultaat was dat de meisjes, onder mijn aanvoering, hadden gewonnen van de jongens, die onder aanvoering stonden van een mannelijke vrijwilliger. Chicas-chicos; 3-1!! Het kind in mij komt weer naar boven!

Het valt mij op dat de kinderen erg leergierig zijn. De opdrachten die ze meekrijgen van hun school zijn ook erg uitdagend. Ik kan mij niet herinneren dat ik op mijn 4e jaar bewust was van mijn rechten als kind. Terwijl ik vorige week een 4-jarig Peruaans meisje heb geholpen met het tekenen van deze rechten. Ook was ik mij niet bewust van de schijf van 5 tot aan demiddelbare school, terwijl op het project een6-jarige jongen hulp nodig had bij het schrijven van de namen van de groentes en melkproducten bij zijn tekeningen. Misschien is het onderwijs overal zo vergevorderd. Ik heb helaas geen opleiding tot juf gehad dus ik zou het niet weten. Maar meer verklaring vind ik in het feit dat arme landen juist een grote hunkering naar kennis hebben. Ik sta dan ook elke dag weer versteld van de drang van de kinderen om nieuwe dingen te leren, zelfs in hun vrije tijd!

Uit mijn ervaring betekent dit project erg veel voor de kinderen. Ze krijgen er liefde en aandacht van de vrijwilligers en de mogelijkheid zichzelf te uiten in het tekenen, knutselen en sporten. Het belangrijkste is dat ze een plek hebben om hun huiswerk te doen, iets waar ze thuis niet aan toe zouden komen. Of ze hebben er de spullen niet voor,of ze moeten werken voor hun ouders, of ze moeten de straat op om te bedelen, of ze hebben een achterstand en hebben gewoon hulp nodig bij hun huiswerk. Ik zie hier kinderen die minstens een week dezelfde vieze kleding aan hebben, wat dan ook erg stinkt. Veel kleine meisjes krijgen de verantwoordelijkheidvoor hun nog kleinere babyzusje, die ze dan de hele dag op hun rug meedragen. De kinderen worden erg snel volwassen, maar hebben ook sterk te behoefte aan een kindertijd.

Volgens Loes kwamen viel jaar geleden nog maar 10 kinderen na de oprichting van het project, en waren deze allen erg verlegen en ontoegankelijk. De kinderen zijn in de jaren erg gegroeid, in aantal en in karakter. Omdat dit een oprecht project is en ik nog graag de kinderenmeer mogelijkheden wilbieden en om iets blijvends voor ze achter te laten, wil ik jullie vragen om een klein bedrag te storten. Het hoeft niet veel te zijn, 5 euro is hier al een fortuin. Ik zal er zelf voor zorgdragen dat het goed terecht komt. Het project is zo klein dat het geen bankrekening heeft, en wanneer je geldoverboekt naar de oprichtster, moet je behoorlijk wat transactiekosten betalen. Geld overboeken kan daarom naar mijn rekening, D. Streep, Groningen, 508689368. Voel je niet verplicht! Als je het wel van plan bent, zou ik het graag zsm willen ontvangen. Ik blijf hier namelijk volgens plan nog 2 weken, met een eventuele verlening tot 3 weken. Op mijn laatste dag zou ik graag het bedrag willen overdragen. Ik zal jullie laten weten wat ik ervoor gekocht heb, ermeegedaan heb en welk deel ik geldelijkgeschonken heb. Ik vind het vervelend om het te moeten vragen, maar ik zie hoeveel je hier met een beetje geld kunt doen. De kinderen hebben ontzettend veel behoefte aan meer lesmateriaal, knutselspullen, kleren, schoolspullen etc.

Ik ben blij dat ik heb gekozen om in deze reis vrijwilligerwerk te doen.Ik realiseer me dat hetmaar een miniscuul beetje hulp is wat ik kan bieden, maar voor deze 60 kinderen betekent het ontzettend veel. Voor mijzelf is het ook een grote uitdaging en ik krijg er veel dankbaarheid voor terug. Ik heb dan ook erg veel zinom de aankomende 3 weken nog meer voor deze kinderen te doen!

Hasta la vista Ecuador!

Na 6 weken is het nu toch echt tijd om Ecuador vaarwel te zeggen. Vreemd om te bedenken dat ik 6 weken geleden voor het eerst voet zette op Zuid-Amerikaanse bodem en nu Quito aanvoelt als mijn tweede huis. Heb dan ook regelmatig het gevoel gehad ¨thuis¨ te komen in Quito, na een weekje jungle of 5 dagen Galapagos. Ook isSpaans in mijn top-5 talen met stip naar nummer 3 geschoten, na NL-s en Engels. Heb zelfs een nicknaam opgedaan in Quito, Señorita Línea, oftewel Mevrouw Streep. En Daniële is natuurlijk Daniela geworden.

Kreeg in mijn laatste week in Quito te horen van een Ecuadoriaan:¨Inside Latina, outside Holandés¨. Ik natuurlijk in discussie met de desbetreffende Ecuadoriaan dat ik niet een latina ben, met als belangrijkste reden dat ik veel zelfstandiger benen meer ambitie heb. Hij wees me vervolgens erop dat ik het wel waardeer wanneer een man galant is.Belangrijkste argument vond hij dat ik niet het ritmegevoel van een Europeaan heb. Toegegeven, ik houd veel van salsadansen. Én ik kan ook goedEcuadoriaans-laat komen. Misschien toch een beetje latina, maar ik ben trots op mijn Hollandse nuchterheid!

Heb bovendien zeker niet de conditie van de Zuid-Amerikanen. Ze lijken gewoon niet moe te worden van bijvoorbeeld salsa dansen. Had in Quito een vaste salsapartner genaamd Lucho, en tevens het vriendje van Lea, mijn Duitse vriendinnetje. Deze jongen is qua dansen een kruizingen tussen Justin Timberlake en een Ricky Martin, wat resulteert in eenstoere salsa met ingewikkelde draaien en andere moves (*zie filmpjes).Op een avond hebbenwe2,5 uur uur aan één stuk gedanst, waardoor ik maarliefst 5 flesjes water heb weggetikt. De barman moest erg lachen om mijn slechte conditie! Ik heb natuurlijk wel als excuus dat mijn lichaam zich officieel nog steeds niet aan de hoogte had aangepast. Voor de aanmaak van voldoende rode bloedlichaampjes heeft het lichaam namelijk zo´n 6 weken nodig....haha

Mijn Spaans gaat inmiddels ook voor voldoende voor. Heb na het afronden van de 4 weken lessen nu een heus diploma op zak. Heb nooit geweten dat het mogelijk is om een taal te leren in 4 weken tijd! Spreek Spaans nu beter dan Frans en Duits, wat ik beide 6 jaar op school heb gehad! Kan zelfs doorgaan voor een Spaans-Nederlandse gids. Heb namelijk in Puerto Quito tijdens een jungletour een Spaanse gids vertaald voor een Nederlandse groep. Dit met 3 weken Spaanse les. De Nederlanders waren dan ook erg onder de indruk. Heb maar niet verteld dat ik hooguit maar zo´n 70% heb vertaald, omdat ik de overige woorden niet eens kende!

Heb als een ware latina een aantal Ecuadoriaanse harten¨gebroken¨. De mannen schijnen het namelijk maar niet te begrijpen dat het in Nederland normaal is om ¨maar¨ één vriend te hebben. Standaard worden er drie vragen gesteld. 1. Waar kom je vandaan? 2. Hoe oud ben je? 3. Heb je een vriend? Vervolgens wordt pas naar je naam gevraagd! Dat zegt wel iets over de belangrijkheid. Vast antwoord op mijn antwoord dat ik een Nederlandse vriend heb, is: ´Dus dan heb je nog geen Ecuadoriaanse vriend!´. Vervolgens proberen ze de hele avond jeEcuadoriaanse vriend te worden. Als dan na 1 of zelfs 4 avonden proberen blijkt dat je echt geen 2e vriend wilt, kunnen ze toch behoorlijk geschokt engekwetst zijn. Op mijn dag van afscheid is 1 jongen met tranen in zijn ogen afscheid komen nemen!

Nu dus echt tijd om afscheid te nemen van Ecuador. Heb erg genoten van het land; de mensen, de muziek, de rijke cultuur, het eten, de natuur! Heb geprobeerd zoveel mogelijk te zien en te doen, bijvoorbeeld de Cotapaxi (1 na hoogste vulkaan in de wereld), Latacunga (waarik het kratermeer heb beklommen en heb genoten van het carneval!), Atacames (waar Lea en ik de strandcocktailbarren hebben uitgeprobeerd), Otavalo (waar ik de hele indianenmarkt heb leeggekocht), Puerto Quito (Spaans geleerd in de jungle), Galapagoseilandan (het hoogtepunt qua natuur en dieren!) en natuurlijk het vetrouwde Quito! Helaas kon ik Riobamba niet aan het lijstje toevoegen. Daar is het sinds2 maanden niet meer mogelijk omvanaf het dak van het treintje de geweldige natuur te aanschouwen. Dit omdat er2 ongelukkig Japanners onthoofd zijn door loshangende elektriciteitskabels! Waar je normaal moet zitten, stonden zij om foto´s te kunnen maken. Bah, die Japanners ook altijd die overal foto´s van moeten maken en het verpesten voor andere toeristen ;)

Mijn avontuur gaat verder in Peru. Hier ga ik vrijwilligerswerk doen, namelijk het helpen van arme kinderen met hun huiswerk. Een geheel nieuwe uitdaging. Ook verblijf ik in een apartement, dus mijn potje wordt helaas niet meer gegaard door een gastmoeder. Ook een uitdaging! Hasta la vista Ecuador en here I come Peru!

* beide filmpjes zijn niet van de beste kwaliteit. 2e filmpje heeft wat haperingen, doordat mijn baterijen van mijn camera bijna leeg waren. maar geeft toch een beeld.